Podeszłam do budynku i bez specjalnej trudności podciągnęłam się na parapet. Za oknem dwóch mężczyzn prowadziło ożywioną rozmowę, co tylko przyprawiło mnie o wyjątkowo paskudny uśmiech. "Nawet mnie nie zauważyli" pomyślałam, po czym ponownie zeskoczyłam na trawę i weszłam przez kolejne okno do pustego pokoju. Z kieszeni jeansowych szortów wyjęłam broń i wyszłam powoli na korytarz. Cały dom wydawał się pusty, jedynie z sąsiedniego pokoju dobiegały przyciszone głosy. Drzwi były uchylone i wsunęłam się bezszelestnie do pokoju. Obaj mężczyźni stali do mnie tyłem, więc nie wahając się posłałam obu dwie kulki w głowę. Po chwili, gdy sprawdziłam czy dają jeszcze jakieś oznaki życia, a nie dawali, wyszłam z pokoju i weszłam do domu. Zaskoczyła mnie cisza. Gdzie byli wszyscy? Po paru minutach przeszłam cały dom i gdy upewniłam się że jest pusty, zaciągnęłam mężczyzn do piwnicy pod domem, otarłam krew z twarzy, i wyszłam z pełną kulturą drzwiami frontowymi, chowając broń do kieszeni zmieszałam się z tłumem ludzi na ulicy, po czym stanęłam w kolejce obok chińskiej budki.

Luxor opuścił hipermarket z plecakiem pudełek z herbatnikami, czerwoną herbatą, dwiema flaszkami gorzałki i kilkunastoma puszkami z napisem "Whiskas". Kiedyś jakiś jego przyjaciel nazwał je "kocim narkotykiem w puszcze", ale nie pamiętał kim on był, nie przejmował się więc zbytnio, tym że jego pupile powoli zminiają się w małych, futerkowych ćpunów. Rozejrzał się i przekroczył ulicę. Przed jego oczyma znajdowała się jedna z placówka narodowości która budziła w nim odrazę - chińska budka. Jakiś mundurowiec płacił za sajgonki, mała ruda która skakała przez płot też tu była. Dziwny świat. Luxor sięgnąl do plecaka po jedną z butelek. Odkorkował ją i pociągnął zdrowy łyczek. Odrazu zrobiło mu się cieplej. Ale, ale... przecierz rano dostał wiadomość od Xemnasa.
-Stary Superior stał się paranoikiem, wysyłając takiego fachowca jak ja. Ale cóż... Czasem trzeba się pośęcić. Jak inaczej odnajdę swoje Prawdzimie.- Luxor sięgnął do kieszeni. Spoczywał w niej Klucz Fatum w pomniejszonej formie. Miecz byłby zbyt oczywisty. Marluxia ("Jak ja nie znoszę tej baby") mówiła że to będzie gdzieś tu. Zniesmaczony białowłosy usiadł na stołeczku koło chińskiego domku i czekał... czekał...

Powoli krocząc w kierunku wyjścia z ręką w kieszeni munduru, Hans obrzucił spojrzeniem tą szaloną dziewczynę, która teraz siedziała przy stoliku i udawała, że jest normalna.
Taki pomyleniec mógłby się przydać. Może nawet nie trzeba będzie wiele płacić.
Podszedł więc do jej stolika i jakby od niechcenia położył na nim kartkę. Odwrócił się i wyszedł z lokalu.
Znów ten maniak zakupów. Co to, dzień świra?
Hans uznał, że nie warto sobie zawracać głowy kolejnym pomyleńcem. Podszedł więc do jedynego stolika, który był jako tako w cieniu i usiadł przy nim.
Tak to ja mogę odpoczywać...
Przy tych myślach żołnierz powoli zapadał w drzemkę.

Podniosłam nieco kapelusz i zauważyłam leżącą na moim stoliku kartkę. Hmm? Co to jest? pomyślałam i podniosłam ją z blatu. Witaj. Jeśli masz ochotę na współpracę i zarobienie kilku groszy, to staw się o 22 w opuszczonym magazynie portowym. Zmarszczyłam brwi. Cóż. Właściwie czemu nie? Zawsze trochę kasy się przyda. A jeśli to pułapka, to tym bardziej sprawi mi to przyjemność. Na mojej twarzy pojawił się lekko psychopatyczny uśmiech, po czym schowałam kartkę do kieszeni i wstałam z krzesła. Rozejrzę się tam trochę. mruknęłam do siebie, przeciągnęłam się, po czym wyszłam z baru i zmieszałam się z tłumem ludzi.

Otwierając teczkę (format A4) z dokumentacją Luxor rozejrzał się dyskretnie. Spoko, nikt nie podgląda. Na arkuszu szarego pergaminu wypisane był wszystkie dane o jego celu. Nazywał się Mar Gaan i z tego co wywnioskował łowca demonów był niebezpiecznie blisko. Gambler rozejrzał się. W oko wpadły mu schody pożarowe. Nadadzą się. Podszedł do nich nonszalancko i wskakując na pierwszy poziom zaczął szybko wbiegać na górę. Gdy znalazł się na dachu pociągnął szarymi oczyma po otoczeniu. Nieco dalej, na sąsiednim budynku, niższym o jakieś 10 pięter, przysiadł w pozycji gargulca jego cel. Paskudna, wykrzywiona w antypatycznym uśmiechu twarz, z osadzonymi w niej dwoma żółtymi ślepiami cechowały Mar Gaana. Luxor wydobył z kieszeni spodni swój keyblade, po czym nakłonił go z użyciem własnej siły duchowej do przybrania naturalnych rozmiarów. Tak uzbrojony skoczył, by po chwili wylądować 10 pięter niżej.
-Mar Gaan. Nie próbuj żadnej demonicznej magii.-
Demon odwrócił się w jego stronę, tocząc z pyska zieloną ślinę. W ręku trzymał ogromny piszczel, prawdopodobnie jakiejś pradawnej bestii. Skoczył, zamachując się kością jak buławą. Karciarz sparował, poczym mocnym jak huragan cięciem zmusił demona do rozpadu. W powietrzu zawisła czerwona kula duszy demona. Luxor złapał ją zręcznie i pożarł, nie pozostawiając żadnych śladów po rozegranej tu walce. Rozejrzał się. Winda prowadziła w tym budynku aż na dach. Luxor skorzystał z niej. Gdy znalazł się już na ziemi, skierował swe kroki w stronę swojego mieszkania w pobliżu doków…

Kartka Hansa pozostawiona na stoliku została wkrótce porwana przez podmuch wiatru.